"Gupia Baba Od Polskiego" jest usilnie naciskana, żeby nie było inaczej niż klient. Stara gwardia lekarzy i ludzi zarabiających pomaganiem jeszcze trzyma się formatu PACJENT.

Piekne  motto  wybral  Pan  sobie  !!!

Oj to,to "kupuje poradę" jak jest poważnie chory.Dzisiejszy NFZ niejako wymusza taką poradę gdy groźna choroba nas toczy.Mimo karty DiLO ,resztę pomyśleć trzeba  nad kupnem.

Co do uzależnień od alkoholu,czy narkotyków,to każdy używający mądrzy się do czasu...Każdemu wydaje się ,że może w każdej chwili przestać. Niestety potrzebny lekarz i psychoterapeuta , w dowolnej kolejności. Ostatnio mam przykład:panu ****** w Krakowie -parającym się procederem używek postawiono zarzut zabójstwa,bo to trzecia nieletnia ofiara,która zmarła (ostatnia tuż przed śmiercią skończyła 18 lat) Lekarz i psychoterapeuta już nie pomoże.No i czy ten handlarz poniesie zasłużoną karę?-to już inna sprawa...

Nie podejmuję się teraz wyjaśniania. Moze kiedyś w jakimś wpisie. 

Jak napisałem, mnie klient także nie przekonuje. Wydaje mi się też, że dla ludzi anglojęzycznych może brzmieć lepiej. 

Bardzo się cieszę, że pojawił się w SN/ został dopuszczony temat psychoterapii, a szerzej psychologii. Pamiętam, że narracja panująca w SN była taka, że psychologia to samo zło. Stworzona przez żydów w celu ogołocenia gojów z pieniędzy i ostatecznego ich ogłupienia :))
Osobiscie uważam, że psychologia jest bardzo ważną dziedziną i niezastąpioną w sytuacji próby zrozumienia mechanizmów rządzących  człowiekiem, a szerzej całym światem. 
Osobiście jest to mój konik od wielu lat :)

Co do pytania pacjent czy klient? Zdecydowanie klient. Oczywiście, jak to bywa z doborem słów, czesto jest tak, że nie ma idealnych. Klient faktycznie może kojarzyć się ze sklepem, kiedy dochodzi do powierzchownej i szybkiej wymiany dóbr. Gdy chcemy coś kupić nie nawiązujemy przecież z kimś głębokiej relacji.
Jednak za słowem klient stoi jedna zasadnicza przewaga. To słowo przywraca relacji klient - terapeuta status równorzędności. Żeby terapia miała jakikolwiek sens, pozycja klienta i terapeuty musi być taka sama. Tu broń Boże, terapeuta nie może myśleć o sobie, jak o kimś nadrzędnym. W sytuacji kiedy ta równorzędność faktycznie ma miejsce, można używać słowa pacjent. Samo słowo, takie czy inne nie jest przecież decydujące. To nie zaklęcie. Ważne jest zrozumienie i nastawienie dwóch stron psychoterapii. Jednak ze względu na pokusę ustawienia się przez terapeutę w pozycji kogoś ważniejszego, lepszego, bardziej rozsądne wydaje się używanie słowa klient.

Słowa klent i pacjent, w swoim zasadniczym/pierwotnym znaczeniu inicjowały odmienny stosunek między osobą lekarza i chorego (pacjent - osoba wymagajaca pomocy bezwarunkowej ze strony lekarza, dla którego kwestia odpłatności za tą pomoc schodziła na dalszy plan).

Klient inicjuje inny stosunek - jedna osoba "umawia się" z drugą na usługę, za którą decyduje sie tyle a tyle zapłacić.

  Niestety z powodu "barbaryzacji" języka i obyczaju nastąpiło przejęcie części znaczeń "pacjenta"

dla "dowartościowania" klienta aby zdarcie ostatniej koszuli z niego (vide: wielomilionowe kuracje") było łatwiej "trawione" przez tego ostatniego.

Zresztą nie jest to jedyny problem pozbawiania słów ich pierwotnej treści/znaczeń.

Nie jestem ani polonistą, ani językoznawcą jedynie pamiętam czasy, gdy lekarzowi nie przyszłoby do głowy nazywać chorego klientem. 

Chcesz zarobić - jest klient, chcesz pomóc - jest pacjent.

no to może tak: klient czy penitent?

OK,

Jakkolwiek nazwałbym siebie, to od dekady nie mogę ogarnąć JAK w jeden dzień zniknęło uzależnienie od papierosów. Tym bardziej, że z tak długim doświadczeniem w uzależnieniu mogę chyba nazwać siebie specjalistą!

Paliłem lat 30. Rzucanie było dla mnie tak łatwe, że robiłem to kilkakrotnie w ciągu roku. :)

Pewnego dnia złamałem nogę w wypadku rowerowym. Od tej chwili nie sięgnąłem po papierosa. 

Jak takie zdarzenie wyjaśni specjalista od leczenia  uzależnień?

<<<Taki wypadek musiał panu coś przemeblować w głowie.>>>

No nie, na głowę wtedy nie upadłem. :))) Czasem moja Mżonka mawia że brak mi piątej klepki, ale to są najzwyklejsze pomówienia! 

Wewnętrznie czuję, jakby nikotynowy nałóg został mi zabrany. Odbyło się to bezwyśiłkowo z mojej strony i dlatego pytanie do eksperta. 

Pacjent to określenie ściślejsze i bardziej moim zdaniem naturalne.

Też coś takiego pamiętam, ale ten Langner wyraził się właśnie w ten sposób.

Chodzi Panu o to, że uzależnienie jest tym samym, co zatrucie? 

Pewnie tak.

Odpowiedzialność prawna psychoterapeuty jest taka sama niezależnie od tego, czy będzie nazywał swoich "interesantów" pacjentami, czy klientami.

Nie jestem ekspertem. Pisałem o tym w pierwszym tekście :)
 

Poza tym gdzieś czytałem, że sam Rogers odstąpił od używania określenia klient stwierdzając, że on także nie zapobiega etykietowaniu.

Każdemu wydaje się ,że może w każdej chwili przestać. 

Tak, w przypadku uzależnienia zazwyczaj szybko się okazuje, że to wcale nie jest takie proste.

W przypadku psychoterapii (mojego doświadczenia) wygląda to tak, że pacjent/klient nie jest tytułowany żadnym z tych epitetów. Zależnie od wieku/ustaleń zwracam się do niego per pan albo na "ty". Inaczej mówiąc "spór" pacjent czy klient w ogóle go nie dotyczy,

Racja, mój ostatni komentarz był raczej ogólnie, nie do Pana konkretnie :)
Przy okazji dodam, że kozetka to atrybut psychoanalityka :)
 

To wszystko Marku wygląda zachęcająco,że są psycholodzy,psychoterapia,psychiatria i cała ta gama pomocy dla umysłu chorego człowieka,czy od uzależnień ,czy uzależnienie i powolna utrata  pamięci...lub duże luki...które występują u pacjenta z tym problemami uzależnień związane.Kozetka jest luksusem,dla zamożniejszych ludzi. To cała gama dramatów,bo nie tylko uzależnienia prowadzą do poważnych luk w tzw.życiorysie..... To naprawdę trudne i skomplikowane zawody ,a pacjentów do leczenia w trudnej sytuacji ,jeszcze więcej niż nam się wydaje.........

Jest jeszcze coś...nie należy to do uzależnień,ale do niechybnej "starości",obecnie to przyśpiesza u mężczyzn i kobiet szybciej niż w poprzednich latach... Jest to demencja i choroba  Alzheimera. I naprawdę potrzebne są te trzy specjalności. Ale to  dyskusja niby nie na temat,a jednak........

Skojarzenie jest niewątpliwie.

Lekarze i inni wykonujący zawód medyczny powinni używać wyłącznie określenia "pacjent", bo są związani także definicją prawną z ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Tam taka definicja: Art 3 ust. 1 pkt 4)

pacjent - osoba zwracająca się o udzielenie świadczeń zdrowotnych lub korzystającą ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych lub osobę wykonującą zawód medyczny;

W praktyce jest różnie. O ile na zewnątrz raczej konsekwentnie używane jest określenie "pacjent", to nie wiem jakie nazewnictwo nieformalnie funkcjonuje (o ile jakieś takie funkcjonuje) między osobami wykonującymi zawód medyczny. Wzmianka niniejsza jest usprawiedliwiona, skoro swego czasu głośny był skandal, w którym funkcjonowało określenie "skóra". 

No cóż, te "skóry", to fakt udokumentowany w aktach sądowych, a w swoim czasie rozgłoszony w mediach chyba nawet bardziej powszechnie, niż teraźniejsze odloty tej Sroki zresztą z resztą. Natomiast na temat psychologów ja nie wiem zupełnie nic łącznie z ich słownictwem i z ich ewentualnym żargonem.

Nie chcę przez to powiedzieć, że mam coś przeciwko psychologii. Pewnie jest obustronnie potrzebna, skoro można z niej wyżyć. Skoro jednak dyskutujemy wąsko o teminologii, to wypowiedzi innych kol. tu komentujących zwróciły moją uwagę, że - jakby to ująć - wysiłek psychologa i osoby potrzebującej jego wysiłku jest/powinien/musi być ich wysiłkiem wspólnym. Rzeczywiście, to kieruje do trafności określenia "klient".

W tym momencie, ta wspólnota wysiłku staje się dla mnie interesujaca. Mianowicie, jakie wzajemne świadczenia budują tę wspólnotę? Kategorycznie zastrzegam, że nie mam tu na myśli niczego materialnego, a w szczególności związanych świadczeń odpłatności. Jak powiedziałem, nie wiem o tym nic. Ale cokolwiek, ktokolwiek sobie wyobraża, oczywiście zachodzi tu ciekawa postać stosunku umyślnie zorganizowanego. Wstępnie wyobrażam sobie, że klient wnosi wkład w postaci przedstawienia swoich objawów, czy odczuć w czym psycholog, że tak określę pomaga mu "wydobywczo". Następnie obaj stopniowo uzgadniają, co klientowi jest i zawierają rodzaj ugody, jak klient ma się od teraz zachowywać w świecie i wobec siebie. Przy kolejnej sesji następuje ocena wykonania tej poprzedzającej, jak ją zapewne niezręcznie, nazwałem "ugody" i dalej to samo w oczekiwaniu skutku.

W takim razie w ujęciu jednorazowym, czy wielorazowym, za wynik tego wspólnego wysiłku odpowiedzialni są obaj: klient i psycholog. To z kolei, tzn. tak (może błędnie) rozumiana wspólnota wysiłku, upoważnia do pytania o jej wpływ na samego psychologa, jeśli (podkreślam: "jeśli") w ramach tego wspólnego wysiłku wczuwałby się w sytuację psychiczną klienta? Bo, jak niefachowo tłumaczę to sobie, jeśli psycholog w ogóle nie wczuwałby się, to - na mój instynkt - nieprawdziwa byłaby wspólnota tego wysiłku. Jak zatem psychologowie zabezpieczają swoją własną równowagę psychiczną, aby nie ryzykować według ludowego spostrzeżenia: z kim przestajesz, takim się stajesz.